Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2010 r. (sygn. akt III CZP 79/10) przepis art. 11a ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (jedn. tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268 ze zm.) może być podstawą odpowiedzialności organizatora turystyki za szkodę niemajątkową klienta w postaci tzw. zmarnowanego urlopu.
Na podstawie w/w artukułu organizator turystyki odpowiada za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy o świadczenie usług turystycznych, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest spowodowane wyłącznie:
1) działaniem lub zaniechaniem klienta;
2) działaniem lub
zaniechaniem osób trzecich, nieuczestniczących w wykonywaniu usług
przewidzianych w umowie, jeżeli tych działań lub zaniechań nie można było
przewidzieć ani uniknąć, albo
3) siłą
wyższą.
Sąd Najwyższy doszedł zatem do wniosku, że sam zwrot pieniędzy za koszty uczestnictwa w imprezie turystycznej nie rekompensuje w pełni turystom doznanego uszczerbku. Wypoczynek zorganizowany przez biuro podróży oprócz ekwiwalentu czysto materialnego ma także swój wymiar niematerialny. Turysta ma bowiem prawo do niczym niezakłóconego odpoczynku,
do zachowania przyjemności z wyjazdu, a nie jej utraty, a także do do bezstresowego pobytu.